Treehugger

Mijn vriendin Sylvia is een beetje apart. Een beetje veel zelfs. Ze is een heks en zo noemt ze zichzelf dus ook. Ze leest boeken over hekserij en andere natuurreligies. Thuis brandt ze wierook en praat ze met geesten. Dat vindt ze heel normaal. Overal hangen dromenvangers en staan boeddha-beeldjes. Uiteraard is ze gek op katten en heeft ze er daar vier van rondlopen. Saai is ze dus allerminst! Regelmatig sluit ze zichzelf op in haar tuinhuisje dat ze heeft ingericht als creatief heksenkantoor. Zij is de tegenpool van alle gemene, boze heksen in sprookjes en films en DE reden dat mijn kinderen nooit bang zijn. Want wij hebben altijd Syl nog, de goede heks! Ons kan niks overkomen.

De eerste keer dat Syl kennis maakte met vrienden en familie was op mijn verjaardag jaren geleden. Toen iedereen al wat glazen bubbels achter de kiezen had, ging de bel. Mijn schoonmoeder liep naar de voordeur. Wat een ge-wel-di-ge timing! Uitgerekend mijn schoonmonster! Ze deed de deur open en stond als aan de grond genageld. Daar stond Syl, in een zwarte cape met enorme capuchon. Haar gezicht in schaduw gehuld en haar langer donkere haar over haar schouders golvend. Ze leek zo weggelopen uit een Harry Potter film. Syl houdt wel van een beetje choqueren en dat was haar met dit groots entree goed geluk. De plotselinge stilte en geschrokken gezichten waren het beste cadeau van dat jaar. Hilarisch vond ik het! Ze had ook nog wat voor me meegenomen. Een ouderwetse takkenbezem. Ik heb hem nog steeds.

Eddy vindt haar doodeng maar ziet er de humor wel van in. Naast onze chique Gooische vrinden en onze nieuwe Brabantse vriendengroep, vind ik Syl een welkome afwisseling. Een tijdje geleden zijn Eddy en ik met Syl op stap geweest. Toen we midden in de nacht, een tikje tipsy, richting huis gingen, viel Syl een enorme boom op. “Heb je weleens de energie van een boom gevoeld?”, vroeg ze. “Ikke niet, dus kom maar op!”, lalde ik. We hebben toen samen de boom geknuffeld. “Voel je hoe we verbonden zijn met de kosmos?!”, riep Syl, terwijl ze de oude eik innig omhelsde. “Ik voel die cosmo’s enorm!”, gilde ik terug. Eddy, mijn oudere en vooral wijzere zus, bleef op een afstandje staan kijken en vierde met een sjekkie dat ze gestopt was met roken. Ze heeft gelukkig geen foto van ons op Facebook gezet.

Toen ik laatst met de hond door het bos liep, heb ik het nog een keer geprobeerd. In mijn nieuw winterjas met bijpassend mutsje (want zelfs in het bos kun je een lady zijn) heb ik een boom ‘ge-hugd’. Benieuwd of ik nou echt wat zou voelen. Helaas ben ik daar nog niet achter gekomen. Ik werd namelijk aangesproken door bezorgde wandelaars die zich afvroegen of ik uit een instelling ontsnapt was. Ik zei dat ik elk moment kon worden opgehaald door het taxibusje en ben met het schaamrood op mijn wangen afgedropen.

Vandaag gaan Eddy en ik een kerstboom uitzoeken bij de kweker. Er komt dan een kaartje met onze naam aan te hangen en zo zijn we verzekerd van een prachtige boom die we, daags na Sinterklaas, onze huiskamer in sleep. Wat Eddy kiest, weet ik niet maar ik neem er één MET kluit. Dan kan ik hem dit voorjaar met bedanken voor de fijne kerst. Met een enorme knuffel.

Jan