Treehugger

Mijn vriendin Sylvia is een beetje apart. Een beetje veel zelfs. Ze is een heks en zo noemt ze zichzelf dus ook. Ze leest boeken over hekserij en andere natuurreligies. Thuis brandt ze wierook en praat ze met geesten. Dat vindt ze heel normaal. Overal hangen dromenvangers en staan boeddha-beeldjes. Uiteraard is ze gek op katten en heeft ze er daar vier van rondlopen. Saai is ze dus allerminst! Regelmatig sluit ze zichzelf op in haar tuinhuisje dat ze heeft ingericht als creatief heksenkantoor. Zij is de tegenpool van alle gemene, boze heksen in sprookjes en films en DE reden dat mijn kinderen nooit bang zijn. Want wij hebben altijd Syl nog, de goede heks! Ons kan niks overkomen.

De eerste keer dat Syl kennis maakte met vrienden en familie was op mijn verjaardag jaren geleden. Toen iedereen al wat glazen bubbels achter de kiezen had, ging de bel. Mijn schoonmoeder liep naar de voordeur. Wat een ge-wel-di-ge timing! Uitgerekend mijn schoonmonster! Ze deed de deur open en stond als aan de grond genageld. Daar stond Syl, in een zwarte cape met enorme capuchon. Haar gezicht in schaduw gehuld en haar langer donkere haar over haar schouders golvend. Ze leek zo weggelopen uit een Harry Potter film. Syl houdt wel van een beetje choqueren en dat was haar met dit groots entree goed geluk. De plotselinge stilte en geschrokken gezichten waren het beste cadeau van dat jaar. Hilarisch vond ik het! Ze had ook nog wat voor me meegenomen. Een ouderwetse takkenbezem. Ik heb hem nog steeds.

Eddy vindt haar doodeng maar ziet er de humor wel van in. Naast onze chique Gooische vrinden en onze nieuwe Brabantse vriendengroep, vind ik Syl een welkome afwisseling. Een tijdje geleden zijn Eddy en ik met Syl op stap geweest. Toen we midden in de nacht, een tikje tipsy, richting huis gingen, viel Syl een enorme boom op. “Heb je weleens de energie van een boom gevoeld?”, vroeg ze. “Ikke niet, dus kom maar op!”, lalde ik. We hebben toen samen de boom geknuffeld. “Voel je hoe we verbonden zijn met de kosmos?!”, riep Syl, terwijl ze de oude eik innig omhelsde. “Ik voel die cosmo’s enorm!”, gilde ik terug. Eddy, mijn oudere en vooral wijzere zus, bleef op een afstandje staan kijken en vierde met een sjekkie dat ze gestopt was met roken. Ze heeft gelukkig geen foto van ons op Facebook gezet.

Toen ik laatst met de hond door het bos liep, heb ik het nog een keer geprobeerd. In mijn nieuw winterjas met bijpassend mutsje (want zelfs in het bos kun je een lady zijn) heb ik een boom ‘ge-hugd’. Benieuwd of ik nou echt wat zou voelen. Helaas ben ik daar nog niet achter gekomen. Ik werd namelijk aangesproken door bezorgde wandelaars die zich afvroegen of ik uit een instelling ontsnapt was. Ik zei dat ik elk moment kon worden opgehaald door het taxibusje en ben met het schaamrood op mijn wangen afgedropen.

Vandaag gaan Eddy en ik een kerstboom uitzoeken bij de kweker. Er komt dan een kaartje met onze naam aan te hangen en zo zijn we verzekerd van een prachtige boom die we, daags na Sinterklaas, onze huiskamer in sleep. Wat Eddy kiest, weet ik niet maar ik neem er één MET kluit. Dan kan ik hem dit voorjaar met bedanken voor de fijne kerst. Met een enorme knuffel.

Jan

Afknapper

In deze moderne tijden moet je er voor zorgen dat je er altijd trendy en verzorgd bij loopt. Naarmate je ouder wordt, wordt het steeds lastiger hip te blijven. Voor je het weet ben je zo onsexy dat je de mensen om je heen rillingen bezorgt. Dat geldt natuurlijk niet voor mij. Ik ben pas eind dertig en nog goddelijk! Afgezien van een paar ‘Bridget Jones-achtige’ tekortkomingen kan ik er nog best mee door.

Mijn leidinggevende, een niet onaantrekkelijke man van in de 50 heeft bijvoorbeeld voorgoed afgedaan. In eerste instantie was hij nagenoeg perfect. Een mooi pak, vlot kapsel en een ‘George Cloony-like’ charme. Het ging hem voor de wind! Een sexy scheef glimlachje als hij je wat vroeg en hij kreeg alles voor elkaar. Vooral bij de dames op de werkvloer welteverstaan. Tot dat ene verschrikkelijke moment waarop het helemaal fout ging. “George’ zat de wekelijkse vergadering voor. Nadat ik me met wat ellebogenwerk voorbij twee vrouwelijke collega's had geworsteld, ging ik naast hem zitten. Zijn nieuwe luchtje rook heerlijk! Vast iets duurs van een Frans merk. Een stuk lekkerder dan de 'Old Spice' van mijn man Teun! Met Kerst moest ik die maar eens upgraden. 'George' stak van wal. Na enkele minuten leek hij zich te verslikken. Ik herkende duidelijk het geluid van een onderdrukte binnensmondse boer. Ach ja, dat kan de beste overkomen en hij had het netjes verdoezeld. Maar toen vulde de kleine vergaderruimte zich met de onmiskenbare geur van een frikandel speciaal. De geur kroop in mijn neus en het werd nauwelijks mogelijk mijn kokhalzen te onderdrukken. Het kostte me alle moeite van de wereld mijn gezicht in de plooi te houden. Wat smerig! Van Hollywood naar Maaskantje binnen een paar seconden. Mijn dagdromen zouden voortaan 'dagmerries' zijn. Eeuwig zonde!

Een paar dagen geleden gingen Eddy en ik samen op pad. Wij zijn echt een super shopping team! We weten precies wat de ander leuk vindt en zeiken openlijk af wat we niks vinden zonder daar enige vorm van doekjes om te winden. Lekker duidelijk! Dat laatste was ook nu weer noodzakelijk. Duidelijkheid.

Eddy hoort nu bij de 50+ club en al eerder moest ik daarom een reddingsactie inzetten. Het ging toen om een broek die ze wilde kopen. We waren aan het winkelen toen  Eddy een fijne broek van het model ‘knoop- en ritsloos hijsen’ zag. Veel stretch en lekker comfortabel. Groot alarm dus! MEGA AFKNAPPER! Onder enige dwang en met de belofte van een borrel bij de koffie kon ik haar meevoeren.

Nu gebeurde het volgende drama. Eddy zei zonder blikken of blozen dat ze nog even naar de ANWB winkel wilde voor een stormparaplu. Pardon? Dat kan dus echt niet. Blijkbaar gaan vanaf je 50^ste je ‘not-cool’ alarmbellen niet meer af. Ik heb haar uitgelegd dat je beter af bent met een flutparaplu met panterprint dan met een stormexemplaar. Je moet aan je imago blijven denken. Voor je het weet loop je met je man in hetzelfde windjack over het strand en is uit de verte niet te zien wie de man is en wie de vrouw. Echt een ‘worst-case’ scenario!

Gelukkig hebben we deze afknappers weten te voorkomen en konden we met een gerust hart gezellig op pad. We waren net op tijd voor de bus. Huishoudbeurs, here we come!!

Jan

De eetlust van Nietzel

Mijn jongste heeft al vanaf minuut één dat hij er was stevige trek. Zoals jullie allemaal weten daalt in de eerste twee weken het geboortegewicht. En daarna stijgt het weer. De consultatiemafia, de verloskundige en natuurlijk mama zelf, houden dit nauwlettend in de gaten. Dat gewicht klimt dan namelijk gram na gram naar het startgegeven, om daarna, rondom een lichtgroen gemiddelde te golven. Maar Nietzel niet, Nietzel had daar geen last van.

Ik had een waarachtig borstvoedingsdrama achter de rug met dochter Nelleke. Daar was zelfs een lactatiedeskundige aan te pas gekomen. Kloven, zalfjes, tepelhoedjes, en zelfs een melkmachine voor twee tieten tegelijk, hadden mijn kraamtijd en zwangerschapsverlof finaal verknald. Ik zat in een strak melkschema, liep voortdurend krom van de pijn vanwege dreigende borstontstekingen, en mijn dochter heeft wekenlang gebruld van de honger. Dom hert als ik was had ik me door de consultatiewitches laten wijsmaken dat ik 'niet mocht opgeven', en, 'dat het een kwestie van doorzetten' was. En op zich hadden ze gelijk. Maar oh wat was ik blij met Jan die op een gegeven moment zei: 'ik loop nu naar de keuken en ik ga een fles maken voor die kleine. Dat kind kijkt scheel van de honger, en ik ga haar eten geven. Kolf jij maar een end weg Clara, ze gaat gewoon aan de poedermelk. Nu!'

Afijn op een gegeven moment liep het allemaal gewoon, maar ik had me voorgenomen, dit geëmmer...nooit meer. Toen Nietzel werd geboren, en vlak daarna werd aangelegd, hoorde je een luid en duidelijk 'Klonk!'. Nietzel had de melkkraan te pakken, hapte, dronk en liet nooit meer los. Hij groeide als kool, bleef bijna permanent aangekoppeld en is nooit ook maar één micromilligram afgevallen.

Zo is het gebleven met Nietzel. Alles vindt en vond hij lekker. Een mollig wollig peutertje met zo'n lekker buikje. Met Nietzel geen onderhandelingen over een aantal happen, of 'als je nu niet eet geen toetje!'. Nietzel schraapt de pannen leeg, en vraagt nadat hij zijn bord heeft volgeladen: 'had er nog iemand spaghetti gewild? Hij eet alles in een rap tempo, met veel smaak, op.

Nou had ik al wat beginnende twijfel. Over zijn gewicht en ook over hoe dat dan kwam. Want het buikje begint cellulitis te vertonen. Ik grill tegenwoordig al alles. We eten met zijn allen rookvlees, kipfilet en volkorenpasta. Chocola is uit ons woordenboek verdwenen. De smaak van chips kan ik me vaag herinneren en wij zijn allemaal spelenderwijs al wat kilo's kwijt. Behalve Nietzel. Nietzel blijft ongewijzigd. Hij is echter wél de aanleiding van deze zelfkastijding. Maar...Nietzel ziet er nog steeds uit als kleine boeddha, met wangetjes om in te bijten. Het regime is inmiddels strenger, alle vormen van suiker zijn geschrapt. Stevia, Slimpie, koolhydraatvrije pasta, Becel ultralight en magere melk. Gadver. Je kan net zo goed niet eten.

Tot ik laatst even stond te kletsen met een moeder uit de buurt. Die me in geuren vertelt dat Nietzel zo lekker kan eten. 'Huh? Wanneer dan? 'Nou, als ze hier aan het voetballen zijn en ik ben aan het koken, dan komt Nietzel gezellig kletsen in de keuken. En hij proeft hij alles wat ik maak. Ik heb vaak nog wel een restje Quiche staan, of wat satésaus, bladerdeeghapjes, soep, en daar kan hij zo heerlijk van genieten. Die kutkinderen van mij lusten namelijk helemaal niks.' 'Wààààt? Bladerdeeg? 'Satésaus? Dat is drieduizend calorieën per gram! Bij een andere moeder blijkt  Nietzel om 5 uur binnen te vallen om daar een lekker frikandelletje mee te pikken, of een bordje friet. Ondertussen windt hij de keukenprinsesjes om zijn vinger met verhalen over aangebrande aardappels (waar) en aangebrand vlees (ook waar).....

En zo is het dus gekomen, dat Nietzel 's ochtends wordt gewogen. En dat mijn verhouding met Nietzel én met sommige moeders hier in de buurt wat gespannen is. Als de groeicurve me te grillig wordt krijgt hij zijn T-shirt aan met daarop de tekst
'verboden te voederen'.

Eddy

Tragisch

Vreselijke beelden zijn het. Vrouwen zoals ik. Moeders zoals ik. Toch is er een groot verschil. Je ziet dat hun haren al veel te lang niet zijn gewassen. Ze lijken de hoop te hebben opgegeven op een mooiere toekomst. Tijden zoals vroeger, toen ze nog dromen hadden, mooiere kleding en de wereld aan hun voeten lag. Daar is nu geen tijd voor. Hun kinderen zijn de voornaamste zorg en elke dag de onvermijdelijke vraag: “Wat zullen we eten?” Inmiddels zouden deze beelden me niet meer moeten choqueren maar het went nooit…

Kinderen lopen rond in vale hemdjes, hun haren tegen hun hoofdjes geplakt van het zweet. In de verte loopt een vrouw in een oude trui. Ik mag misschien al blij zijn dat ze íets heeft gevonden om aan te trekken. Overal is lawaai en gillen kinderen. Een paar jongens maken ruzie om een paar blokken. Zo triest om te zien. Er loopt een klein meisje te huilen. De tranen stromen over haar gezicht, ze heeft snottebellen en roept om haar moeder. Het is al zó gewoon geworden. Niemand kijkt meer op. Het meisje loopt snikkend door.

Gelukkig lopen er ook mensen rond die helpen. Mannen en vrouwen die ervoor hebben gekozen op zo’n vreselijke plek te staan. Elke dag weer. Bewonderenswaardig vind ik het. Ze zijn te herkennen aan hun gele shirts met logo. Continu worden ze aangeklampt met vragen. Regelmatig weten ze ruzie te voorkomen en geduldig staan ze de rijen vragende mensen te woord. Iedereen wilt weten waar hij aan toe is. Als er dan eindelijk eten is, stormen ze erop af. Ze lijken uitgehongerd. Geen kruimeltje blijft liggen, maar het is nooit genoeg.

Je krijgt nu vast een beeld voor ogen. Verdriet zoals we dat elke dag op het journaal zien. Mensen met nietsziende ogen die op de automatische piloot proberen te overleven. Een beeld van een vluchtelingenkamp vol ellende. Maar wat hierboven staat beschreven gaat niet over een land ver weg. Niet over een land vol mensen in oorlog, getroffen door ziekte of honger. Het gaat over ergens dichtbij.  Ik was er ook, want net als zij, doe ik ook alles voor mijn kind. Maar NOOIT ga ik nog naar een indoorspeeltuin!!

Jan