De komkommerkrokodil

Je zou denken dat, anno nu, de meeste moeders werken. Vrouwen zijn immers gelijk aan mannen. Toch staan op het schoolplein vooral moeders. Ook ik, nou ja, regelmatig dan toch. Ik werk veel en dus ben ik er niet altijd om mijn kinderen uit school te halen. De buitenschoolse opvang is een geweldige uitvinding en mijn kinderen gaan er met plezier naartoe.

Op woensdag werk ik niet. Dan breng en haal ik mijn schatjes zelf. Erg fijn want dan zie ik hun klasgenootjes en kan ik de juf aanschieten met vragen. Het leek me ook een geschikte gelegenheid andere moeders te leren kennen. Daar had ik me zelfs op verheugd! Vroeger waren de beste vriendinnen van mijn moeder ook moeders van mijn vriendinnetjes.

Helaas, niets blijkt minder waar… Ik word gediscrimineerd! Als je twee of drie dagen werkt, tot daaraan toe. Maar vier dagen? Dat is echt not done! Daarbij loop ik meestal op idioot hoge hakken en draag altijd make-up. Dit blijkt niet het juiste mama-uniform. Als je voor je kinderen zorgt dan moet je er ‘makkelijk’ bij lopen. Liefst in een huispak à la Roy Donders, en anders in een jeans met veel stretch en een ruime trui. Uiteraard mag deze van fleece gemaakt zijn! Op hoge hakken is het immers lastig appeltaarten bakken en vingerverven.

Als je kind jarig is komt de echte strijd boven. Elk jaar weer komen de kinderen met een brief van school waarin wordt gevraagd je kroost gezonde snacks mee te geven. Geen probleem! Ik ben vóór! Kinderen moeten gezond eten en vooral niet high van de suiker, door het schoolgebouw stuiteren. Verjaardagen zijn daar, wat mij betreft, een uitzondering op. Dan mag er wat lekkers gesnaaid worden, toch?! Gelukkig zie ik dan ook regelmatig restanten van zoete traktaties terug in de schooltassen.

Maar het clubje über-moeders denkt daar duidelijk anders over. Al jaren krijg ik afkeurende blikken als ik met zakjes snoep of waterijsjes aan kom zetten. Zelf maken ze hele sculpturen van verantwoorde snacks. Hoe groter, hoe beter. Misschien dat dit Brabanders in het bloed zit. Ze zijn hier namelijk ook dol op het bouwen van carnavalswagens. Ik denk dat dit in dezelfde categorie valt. 

Favoriet is de komkommerkrokodil. Tot mijn verbazing wordt dit woord niet eens gecorrigeerd door de spellingcontrole. Hij bestaat ECHT!

Gelukkig kijken mijn kinderen met een vies gezicht naar al deze groenten. ‘Mam, dat is toch geen traktatie?! Dat is groente! Ik mag toch wel chocolade muffins trakteren als ik jarig ben, hè?’ En of dat mag! Eddy en ik zijn door schade en schande wijs geworden. Bij het elite clubje mama’s zullen we nooit horen. We kunnen wel zorgen dat we wat meer in de gratie vallen bij de vriendjes en vriendinnetjes in de klas, zodat onze kinders overal uitgenodigd blijven worden. Want, zo werkt dat!

Dus bakken we zelf chocolade muffins. Tenminste, zo doen we het lijken… We kopen de muffins bij de lokale super, doen ze in een flinke tupperware bak met een theedoek eroverheen en op het deksel prijkt een papiertje met de woorden ‘pas op, warm!’. 

Als dat geen ultiem moedermanagement is!

Jan